“Jeetje dat gaat wel ver hoor”, “wel een beetje extreem vind je niet” Herken jij deze opmerking als veganist of denk je als niet-veganist zelf zo over veganisme? Heel vaal krijg ik ook te horen “jeetje knap hoor, ik zou het nooit kunnen”. Lief bedoeld natuurlijk, maar ook dit laat nog steeds zien dat deze mensen veganisme als radicaal, extreem, lastig of bijzonder zien. Zij zouden het immers ‘nooit’ kunnen. En eerlijk gezegd dacht ik dit ook vóórdat ik veganist werd.
Niemand vindt het radicaal om geen honden of katten pijn te doen. Iedereen zou het vreemd vinden als we honden gaan melken of katten gaan eten. We zijn zo geconditioneerd om het gebruik van bepaalde dieren normaal te vinden. Kippen er zijn om ons eieren te geven, koeien om ons melk te geven, bijen om ons honing te geven, varkens om op te eten, paarden om op te rijden, honden om ons gezelschap te houden. We zijn geconditioneerd om te denken in welk nut dieren voor de mens moeten hebben. Terwijl dieren er niet zijn om de mens te dienen. Ze hoeven geen nut te hebben om gerespecteerd te worden.
Omdat mensen zo vastzitten in dit denkpatroon lijkt veganisme extreem, en lijkt je kinderen veganistisch opvoeden helemaal extreem. Terwijl kinderen van nature juist veel meer empathie hebben voor dieren. Uit verschillende onderzoeken blijkt zelfs dat kinderen dieren vaak beschouwen als ‘niet oké om op te eten’.
Dus twijfel jij of het niet te extreem is om je kids vegan op te voeden? Weet dan dat dit helemaal niet gebaseerd is op rationeel denken en dat veganisme de meest rationele keuze is. En weet ook dat het niet alles of niks is, als jij ze voornamelijk veganist opvoedt maar dit buiten de deur nog lastig is, dan doet dit niks af aan de normen en waarden die jij je kind meegeeft.